Muziek in de behandelkamer?!

Niet iedereen houdt van muziek in de behandelkamer. In mijn vorige werkkring was het eigenlijk niet de bedoeling … Een collega had een oude radio in de kast staan. Als ‘de baas’ er niet was, ging de radio toch zachtjes aan.
Toen ik met een eigen praktijk startte was één van mijn wensen; muziek tijdens het werk. Niet alleen voor mij; juist ook voor de patiënten. Want in mijn ogen hoort muziek erbij en is soms zelfs nuttig tijdens een behandeling

Manlief rolde met zijn ogen bij deze opmerking; maar hij heeft het wel allemaal geregeld. Er staan boxen in de spreek- en wachtkamer. Ik kan op de PC per dag, per moment of zelfs per patiënt kan variëren. Ik krijg wel eens verzoekjes; laatst schalde Thunderstruck van ACDC uit de boxen.

Maar dat was een uitzondering. Bij de meeste mensen is namelijk iets rustigers wel aan te bevelen. Mensen die last hebben van tinnitus willen wel iets van white noise zoals bos- of zeegeluiden op de achtergrond. Bij psychosomatische factoren; of in gewoon nederlands,  stress, zorgen en verdriet, blijkt piano of klassiek een goede keuze.   Zo ook bij de patiënte van vanmiddag. Een leuke meid met een drukke baan en minstens zo druk sociaal leven; die bij mij kwam voor kaak– en hoofdpijnklachten.

Zoals bij iedere behandeling starten met een gesprekje over de afgelopen periode, zijn de klachten af- of juist toegenomen, lukken de oefeningen en zijn er onduidelijkheden? Ook vraag ik regelmatig hoe het nou met iemand gaat. Zo ook vandaag. Daarna gaan we aan de slag. Eenmaal op de bank kunnen patiënten niet altijd praten; immers ik zit aan het gezicht en in sommige gevallen zelfs met de vingers in de mond. Maar luisteren kan natuurlijk wel.

Vanmiddag luisterde we naar ludovico Enoudi. Want op de vraag hoe het met haar ging had ik eigenlijk geen antwoord gekregen. En dat het niet zo goed ging, dát kon ik zo wel zien.
Ineens zegt ze dat ze de muziek haar ontroerd. En ik houd helemaal niet van de klassieke rommel, laat ze zich ontvallen. Haar vader wel; die draaide deze plaat grijs. Haar vader die nu in een verzorgingshuis ligt en waar het helemaal niet zo goed mee gaat; zo eenzaam en alleen tijdens de corona.  Ze maakt zich er zorgen over. En ook zijzelf voelt zich best eenzaam. Ik zie eigenlijk niemand meer nu. Ze begint zachtjes te huilen en zegt dat ze zich doodschaamt dat ze hier op de bank ligt te snotteren.

Ik vertel dat mijn vader ook zo hield van klassiek. En dat ik daar vroeger beslist geen fan van was. Ondanks al zijn pogingen om er ons er enthousiast voor te maken. Maar geef ik toe; ik ben het in de loop der jaar wel meer leren waarderen. Nu mijn vader overleden is kan ik juist geraakt worden door bepaalde nummers die hij grijs kon draaiden; niks om je voor te schamen stel ik haar gerust.
Verder leg ik uit dat het juist goed om je emoties te uiten. Al je zorgen of verdriet voor je houden is geen goed idee.  Dat zorgt ervoor dat je gaat knarsen en klemmen en spanning opbouwt in je spieren. En daar kun je flink hoofdpijn van krijgen.

Ze knikt dat ze het begrijpt.  En vraagt daarna of ik dan muziek op kan zetten van mijn vader; zo luisteren we het laatste deel van de behandeling naar Andreas Vollenweider.
Aan het einde van de behandeling laat ze weten dat ze dit eigenlijk ook flutmuziek vind. Maar dat ze zich wel een stuk beter voelt. Met een glimlach gaat ze naar buiten en roept me na dat zij volgende keer de muziek wel uitkiest. Betere!

Met een traantje in mijn ooghoek vanwege de muziek, maar vooral met een glimlach kijk ik haar na. Iets zegt mij dat ze de volgende keer laat weten een stuk minder last te hebben van hoofdpijn. Ook ik, de therapeut, voel me lichter na deze geslaagde muzikale behandeling.

Muziek in de behandelkamer? Ik zeg ja!
En ter geruststelling, ook al staat de muziek aan, het kan altijd weer uit.